E diela e çdo fillimviti është një ditë kur pothuajse me një dozë frike pret nisjen e javës së re, muajit të ri, vitit të ri. Thuajse s’e din që është i njejti ritual. E njejta lagje, të njejtit njerëz- të dashur e pak më të dashur- që të rrethojnë apo bashkëjeton me ta.  Megjithatë është një dozë… pasigurie nëse çdo gjë do të shkojë si vitin që ke lënë prapa. Më mirë apo më keq? Ndonjë e papritur? Askush s’e din.  Pos yjeve lartë në qiellin që edhe këtë natë shkëlqen.

Kur ishim tek lagjja: një shëti poshtë e lartë.  500 metra rrugë kryesore. 1 librari dhe 1 bibliotekë. 7 barnatore. 8 banka. 10 bukëpjekës.  3 supermarkete.  4 kiosqe. 3 pika ku shiten aparatë dëgjimi. 20 ordinanca mjekësore. Një universum në një hapësirë prej 500 metrash. Të gjitha të mbyllura.

Lexoj një tekst sa të mrekullueshëm aq edhe frikshëm të në NY TIMES MAGAZINE.  Flitet për Shqipërinë në periferi.  Sepse tema është si e sheh një shkrimtar një kirurg- dhe atë neurokirurg gjatë një operacioni. Në tru. Fjala është për Henry Marsh- numrin një në botë për operacionet më të komplikuara në pjesën më të panjohur të trupit njerëzor- tru.  Bile u çudita që në një portal të Tiranës për norvegjezin- shkrimtarin- se neurokirurgu as që përmendej, ,thuhej është “një shkrimtar norvegjez” dhe pesha kuptohet vihej mbi, po e them tashti unë: Doktor Petrelën nga Tirana. Puna është që Karl Ove Knausgård  është sot një prej shkrimtarëve më provokativ dhe më të lexuar e komentuar në planet. Letërsi shkuar letërsie, thonë kritikët.

S’e kam lexuar asnjë libër të tij edhepse krejt Evropa po merret me të.

Përndryshe në tekstin e tij në NYT më pëlqejnë përshkrimet për Shqipërinë- edhepse tema s’është Tirana as shqiptarët… Në periferi po. Sidomos vizita e tij në Muzeun Kombëtar në Tiranë therë e thumbon sa norvegjezët ashtu edhe mortajën e kuqe. 

Them të jetë ky i vetmi tekst i norvegjezit që kam lexuar në jetë.

Nesër është e hënë.