Të udhëtosh në mëngjes me “mjete” të transportit  publik- tramvaj, tren… dhe të mos kesh në dorë një gazetë apo një telefon ku poashtu lexon vetja të duket si një jashtë-tokësor.

Sot vendosa të jem një i tillë.

Shpëtimi i vetëm- për të mos lexuar lajme gazetash mëngjesi në tramvaj a tren s’është kurrsesi të soditësh njerëz. Sepse janë me disponim jo edhe aq të  mirë.  S’i thonë kot “e hëna e mallkuar”.   Dhe sa ua  jep ta ndiejnë poaq e sheh dhe sidomos ndjen tek ta. Sinergji e shkuar sinergjie.

Ka javë e javë të tëra që kam filluar ta lexoj “Biografinë e Mendimit të Nietzsche”-s.  Dy faqe në ditë. Nganjëherë edhe katër a pesë. Më mjaftojnë.

Jam tek miqësia dhe mëpas ftohja me Wagnerin.

Dhe tek fillet e të menduarit të tij (radikal).

Unë nuk jam njeri, unë jam dinamit!