E përfundoj “Islendik” të Dragan Velikiqit. Kthimi i leximit në serbisht. Në fillim i frikshëm por nga fjala në fjalë, nga fjalia në fjali, nga faqja në faqe… më merr me vete.

Një libër monumental. Për nënën. Pulën, Selanikun…  Personazhe që i bën përmendore: nënën dhe shoqet/fqinjet e saj. Qytetet e Istrisë ku kaluar fëmijërinë. Shokët e shoqet e klasës. Kohën që ka jetuar.   Një rrëfim që shkon përtej autobiografisë. Përtej letërsisë. Një drithërimë që kalon çdo gjë që ka të bëjë me të tashmen.  Por për këtë përmes së kaluarës prek diçka që më shumë katapultohet në përjetësi.

Ka logjikë që e ka fituar për herë të dytë NIN-in për roman të vitit. I shkruaj dhe e uroj.

Më tregon që është libri është në botim të pestë. Botuesi i ka treguar që janë shitur më shumë se 50.000 ekzemplarë në Serbi.

Mendoj për shitjet ndër ne shqiptarët.