Nuk ka asgjë më të bukur sesa kur zgjohesh në mëngjes dhe e din që s’ke të bësh asgjë. S’je i detyruar të kapësh telefonin, hapësh kompjuterin, nisesh për punë, kryesh një obligim të cilin duhet ta kryesh sepse ashtu është planifikuar.

Të jetë ky pushimi?

Cala Pira është gjiu absolut. Bardhësia e zallit, gjelbërimi dhe kaltërsia e ujit. Dhe familjet e panumërta të cilat gadi me një xhelozi diskrete e duan këtë vend vetëm për vete. Dhe aty këtu edhe ndonjë të huaj.

“Nga cili vend jeni?”, pyet akullore shitësi në Cala Pira.

“Nga Gjermania”, i them derisa ia jap paratë për akulloret për A. & A.

“Gjerman?”, insiston ai derisa nga arka e tij e vogël kthen kusurin.

“Jo me prejardhje jam shqiptar nga Kosova”, i them.

“Ahaaa… Ma preu mendja që s’je gjerman. Kam patur shumë miq nga Kosova e Shqipëria. Në Londër. E din, kam jetuar dhe punuar atje. Të gjithë miqtë i kam patur shqiptar”, më thotë çuni i ri akcenti anglez i të cilit  nuk më bën të dyshoj që s’ka jetuar në Britani.

Diçka që më bën të kujtoj prej nga jam.

Pos lajmeve të kufizuara të cilat në mbrëmje i lexoj për Qeveri, Opozitë, Demarkacion, Korrupsion, Përgjime telefonike…