Të flasësh me Ukin, Uk Lushin dmth. të flasësh me vetveten. (Njeriu e sheh veten në sytë e miqve të tij). Janë të rralla, për të mos thënë të pamundshme, rastet pa kaluar dy ose tre javë pa folur me të… Me orë e orë. Nga fëmijëria, rinia, Stuttgarti, Frankfurti, Bonn-i, Berlini dhe deri tek New Yorku e Washingtoni ku ky jeton tash e sa vite.

Nuk është kohë kujtimesh.

Por veprimesh.

Dhe e shoh veten të  pafuqishëm, si çdo europian, si çdo shqiptar, të deshifrojë dramën e madhe amerikane me Presidentin e ri. Që i bie: janë të kotë App-s të NYT, The New Yorker, Washington Post… Sepse Presidenti i ri, Kabineti i tij i ri, kanë tjetër perceptim dhe sidomos qasje në politikën e tyre karshi Kontinentit të tyre.

Dhe shqiptarëve.

Shqiptarëve të strukur e frikësuar nga fushata(t). Pro Hillary e contra Trump. Edi e Hashimi. Dhe Serbia. Serbët e marrë që gjatë tërë fushatës edhe shpikën intervista (Nedeljnik) me Trump edhe shpresojnë që Putini do shkyhet për ta…

Është Uki ai që sërish më qetëson.

Dhe më tregon për telefonatat e tij, skriptet nga Pentagoni për Ballkanin dhe Kosovën. BE-në dhe NATO-n, Ushtrinë e ardhshme të Kosovës…