E diela e cila mund të përshkruhet me një fjalë, më së shumti dy fjalë.

E diela e cila me ajrin e zbutur sikur nxjerr kokat e njerëzve nga shallat dhe gëzofat e frikës për të shikuar anash nga acari dhe akulli./

E diela e cila në tavolinë, për darkë me ulë, me njerëz të cilët s’i kam parë qe vite e vite tëra dhe megjithatë seç ma jep një përshtypje që janë vetëm rrudhat e kohës ato që kanë prekur në lëkurat e secilit prej nesh- për t’u dukur më të moçëm… më të lëndueshëm.

Mbrëmje që disi mbetet.

Dhe i lihet kohës për të parë nëse ia kishte vlejtur gjatësia e kësaj dite, kësaj nate…