Nuk është çudi që as çudinë nuk e sheh më si çudi.

Të jetë dimri që megjithatë ende nuk është dimër i egër ai që të ndalon të ndalosh dhe shohësh rreth teje: njerëz që vrapojnë- stacioneve, autostradave, zyrave, oborreve të shkollave apo kopsheve…. stacioneve virtuale të Facebookut apo televizorit?

Apo të jetë Murakami me eseun e tij për Shkrimtarët?

Është e fundit.