02/02.2017.

Bora e parë që ka mbuluar këtë tokë, asfalt, trotuar, makinat, tramvajët, trenat, kulmet e shtëpive e ndërtesave me shkëlqimet e zbehta të poçeve sikur duan t’i ikin dritës së kësaj dite e cila, u pëlqeu apo jo llambave të neonit, dalngadalë e pushton këtë nënqiellin e këtij vendi.

Hapat janë sikur të fundjavës së kaluar.  Hapa dhe kohë e njejtë në agimin e numrave të tjerë.

Tek fytyrat e njohura të të panjohurve që sheh pothuajse çdo ditë është e zorshme, e pamundshme, të dihet nëse ndjehet lehtësim a mundim pse kjo është një ditë pune. Ditë pune e cila nuk dallon nga kohërat e tjera nën perëndinë e pushtetit të numrave të kaluar.

Tërë ditën nuk mund ta shkoq nga mendja nëse jam njeriu i vetëm që don t’u rezistojë këtyre numrave të cilët na e bëjnë jetën.

Përmes kalendarit. Ditëve, javëve, muajve, viteve, dekadave, shekujve..

Dhe algoritmave të tyre. Që tash na e bëjnë edhe komunikimin (internetin?).

Jeta. Qielli. Moti. Terri dhe Agu.

Athua si duhe të kenë qenë para 220 vjetësh?

Apo 2200 vjetësh?

Apo 22.000 vjetësh?

Vetëm pamundësia e kapjes me ato kohëra e nxjerr sheshi pafuqinë e aritmetikës së numrave me përballimin e jetës. Dhe përshkrimit të saj.

Vetëm shtruarja e kësaj pyetjeje (përmes numrave) shtron dilemën që dikush dikund po punon që përmes projektimit të së ardhmes (arimtmetike) të mos na fshijë as të shkuarën.

Nëse në të ardhmen kjo e tashmja jonë  e cila do të jetë e shkuarë do të jetë e memorizuar?

Pyetje që i bëj vetes me 02/01/2016.

Thënë edhe më thjesht: mund të jetë që do të jenë numrat ata që do ta kenë fuqinë të mundin gjithë mundin njerëzor të memorizuar tash mijëra vjet përmes fjalës (së shkruar- në art e shkencë)?