Hapat mbi borën e shkriftë janë si një krisje e paqëndrueshme.

Shkelje mbi kujtime.

Shporrje e qoftëlargëve që të dalin para syve- edhe kur flet me njerëz, kur i përshëndet, kur të tregojnë diçka, kur përpiqesh të jesh kurioz, kur mendon të rrekesh në rrjedhën e rrëfimeve të tyre.

Deri në terr të natës duhet ta durosh një situatë e cila në të gjitha format e mundshme dhe pamundshme përsëritet si një ditë më parë. Si një vit më parë.

Dhe sërish nuk është e njejta.

Sepse ke bërë edhe një lëvizje.

Brenda rrethit të pamundësisë së daljes prej tij.

E frikshme.