Poqese jeton në Europë… është vetëm një ditë e cila është absolutisht më e qeta e vitit: dita e parë e Krishtlindjeve.
Hapat në asfalt, ecja në mal, zhurma e aty këtushme në rrugë nga ndonjë makinë që habitet ta prish qetësinë… s’janë gjë veçse një shenjë që të kujton se ku jeton.
Hamendja që ma shkakton kolumna për Europën më lidhet veç te fjala frikë.
Edhe më e madhe kjo frikë është pse teksti duhet të botohet në prag të ndërrimit të motmoteve.
Sich selbst zu suchen bedeutet vor allen Dingen, sich mit Erinnerungen auseinanderzusetzen. Mit den Gedächtniskarten, auf denen die Grenzen Europas verzeichnet sind, beginnend mit der Geburtsstadt im Südwesten des Kosovo, den politischen Unruhen, mit denen ich eine ganze Jugend verbracht habe, dem zerstörerischen Krieg, der im gesamten Gebiet des ehemaligen Jugoslawien herrschte, aus dem sieben neue Staaten hervorgingen.
Und danach öffnet sich das Kapitel der Erinnerungen und Reisen auf dem Kontinent: mit dem chaotisch-bürokratischen Brüssel oder mit Den Haag, das am kalten Meer liegt, Paris und den wahnsinnigen Terroristen, Spanien, das auf Mallorca so deutsch wie anderenorts katalanisch ist, dem elektrisierten Wien oder Kafkas Prag, der Slowakei ohne Roma, dem katholischen Warschau oder dem melancholischen Portugal. Landkarten und Grenzen, die man irgendwie nicht mehr sehen, sondern nur erinnern will. In Bildern oder in Form von Buchstaben, Buchstaben, Buchstaben.
Grüne Landeshauptstadt
Sich selbst zu suchen bedeutet, den Menschen zu entfliehen und die Weite der Berge in der Gegend, wo ich lebe, aufzusuchen: sich in Degerloch am Stuttgarter Fernsehturm vorbei dicht durch die Felder in Richtung Daimler-Zentrum treiben zu lassen; oder den Weg nach Waldau hinunter zu laufen zur einzigen Landeshauptstadt Europas, in der die Grünen in Land und Kommune regieren. Um die Idylle noch perfekter zu gestalten, ist es auch die Landeshauptstadt, die die meisten Maschinen weltweit produziert, jene, in der man gerade dabei ist, einen der modernsten Bahnhöfe Europas zu errichten, eine Hauptstadt, die mit nur 600.000 Einwohnern nicht anders bezeichnet werden kann als eine unendlich heile Welt!
Die Hauptstraße der Gegend in Degerloch heißt Epplestraße. Auf 400 Metern dieser Straße, welche sich über zwei Kilometer erstreckt, gibt es vier Apotheken, acht Bäcker, neun Einkaufsläden (mehrheitlich Bioläden), drei Kiosks, vier günstige Imbissbuden und vier sehr teure Restaurants, zwei orthopädische Schuhläden, zwei Läden für Hörgeräte, zehn Arztpraxen, vier Zahnärzte, eine Buchhandlung und eine Stadtbücherei, ein sehr schönes weißes Bürgerhaus, eine evangelische Kirche, eine christlich-orthodoxe Kirche, eine apostolische Kirche, eine Realschule, ein Gymnasium, zwei Wochenmärkte mit frischen Produkten, zwei Tankstellen, und, und, und… Menschen aus dem ganzen Kontinent! Auf der oberen Seite von Degerloch, am Waldrand entlang, sind Sportanlagen mit Dutzenden Feldern für Fußball, Tennis, Leichtathletik, Fitness oder Gymnastik. Daran grenzen Altersheime, deren Zahl in den vergangenen zehn Jahren immer weiter und weiter steigt. So sehr, dass es einem schwer fällt, sie zusammenzuzählen.
Die heile Welt in Degerloch
Dies ist die heile Welt von Degerloch, in der ich nun seit mehr als zehn Jahren lebe und in der ich mich täglich bewege, besonders in den letzten drei Jahren, ohne mich im Geringsten von ihr zu entfernen, mit Ausnahme von dem gelegentlichen Urlaub in Italien, oder der einen oder anderen Reise innerhalb Deutschlands. Dies ist gleichermaßen die heile Welt nahezu jeder Gegend im Süden Deutschlands, aber auch im Norden, Westen oder Osten. Dieses Land ist schließlich weltweit bekannt für seine gleichwertigen Lebensstandards in verschiedenen Regionen.
Der heilen Welt in Degerloch mit 16.351 Einwohnern haben sich seit einigen Monaten 306 weitere hinzugesellt. Diese neuen Einwohner sind aber so gut wie unsichtbar, weil sie in den umgebenden Wäldern untergebracht worden sind: Die Flüchtlinge. Einigen sind sie willkommen – und anderen nicht so sehr.
Oder sollte vielleicht die genaue Verteilung der Stimmen der Degerlocher bei den letzten Landtagswahlen erwähnt werden?
Ein großes Wunder wird geschehen
Oder muss es etwa so sein, dass sich die Gnade oder Gnadenlosigkeit gegenüber jenen Menschen, die Hilfe brauchen, in den Bäckereien, Apotheken, Supermärkten, Straßen, und Wahlurnen in Angst überträgt? Oder ist es eher die Politik, ihre Manipulation, der Krieg gegen den Terror und die verrückten Islamisten, die ein Volk und eine Gesellschaft in das Lager der Populisten zurückwerfen, die nur eine “reine” Rasse wollen? Grauenerregend, die Landkartenteilung von Vierteln in Städten und Dörfern, von Staaten und Kontinenten, in Rassen. Unerträglich die Angst. Und unverzeihlich die Verwirrung.
Die Grenzen der Ortschaften müssen eingerissen werden für die Menschen, die sich nun hier niedergelassen haben. In den Randbezirken unserer Quartiere, in Containern, Altbauten, verlassenen Gegenden.
Das wird nicht einfach sein. Aber es ist allemal einfacher, mit der Arbeit anzufangen. Es wird ein großes Wunder geschehen: Sie werden sich wie ein Teil dieser Gesellschaft fühlen, wie jeder von uns, der nach dem Zweiten Weltkrieg hierher gekommen ist, zum Wiederaufbau Deutschlands, zum Wunder von “Made in Germany”, beim Fall des Eisernen Vorhangs und der Arbeit an der Wiedervereinigung, zur Zeit der grauenhaften Kriege Ex-Jugoslawiens. Und nun während des entsetzlichen Syrien-Krieges. Dessen Folgen auch Degerloch mit seinen 306 neuen Einwohnern spürt.
Të kërkosh vetevten d.m.th. para së gjithash të ballafaqohesh me kujtime. Me hartat e memorjes së kufijve të Europës nga qyteti i lindjes në jugperëndimi të Kosovës, trazirat politike me të cilat ke kaluar një rini të tërë, luftën shkatërruese që pushtoi tërë hapësirën e ish-Jugosllavisë ku kanë lindur shtatë shtete të reja.
Dhe pastaj hapet kapitulli i kontinentit të kujtimeve e udhëtimeve në kontinent: me Hagën pranë detit të ftohtë apo Brukselin me kaos e burokraci, Parisin me Ismail Kadarenë dhe terroristët e çmendur, Spanjën sa gjermane aq edhe katalonjase, Vjenën e elektrizuar apo Pragën e Kafkës e Sllovakinë pa romë, Varshavën katolike apo Portugalinë Melankolike… Harta dhe kufij që disi më s’don t’i shohësh por vetëm t’i kujtosh. Në imazhe apo forma shkronjash, shkronjash, shkronjash.
Të kërkosh vetveten do të thotë t’u ikësh njerëzve dhe të kërkosh largësitë e maleve të lagjes ku jeton: Dergerloch-ut përgjatë Kullës së Televizorit në Stutgart; të lëshohesh fushave që çojnë drejt Qendrës së Daimlerit; të lëshohesh rrugës së Waldau-t drejt Kryeqytetit të Republikës së vetme në Europë, ku ekologjistët kanë pushtetin- në nivel lokal dhe në nivel qendror. Që idili të jetë perfekt, kryeqyteti i Republikës që prodhon më së shumti automjete në botë, kryeqyteti i Republikës në të cilën po vazhdon të ndërtohet një prej stacioneve më moderne të trenave në Europë, kryeqyteti i cili me vetëm 600.000 banorë nuk mund të quhet ndryshe pos botë e shëndoshë deri në pafundësi!
Kryeqyteti i një landi ekologjist
Rruga kryesore e lagjes në Degerloch quhet Epplestraße. Në 400 metrat e para të kësaj rruge, e cila shtrihet 3 kilometra në gjatësi ka 4 barnatore, 8 furra, 8 dyqane ushqimore (shumica prej të cilave janë me produkte bio), 3 kioske, 4 imbisë “të lira” dhe 4 restorante shumë të shtrenjta, 2 dyqane këpucësh ortopedike, 2 dyqane akustike me aparate dëgjimi, 10 ordinanca mjekësie, 4 stomatologë, një librari dhe një bibliotekë qyteti, një bashki të bukur dhe të bardhë, një kishë evangjeliste, një kishe ortodokse, një kishë apostolike, shkollat Alb dhe Filder, gjimnazin, dy tregje javore me prodhime të freskëta, dy pompa benzine, dhe, dhe, dhe… njerëz nga tërë kontinenti! Mbi pjesën e sipërme të Degerloch-ut bashkangjitur me vargmalet janë edhe fushat me ofertat e rekreacionit me dhjetra stadiume; futboll, tenis, atletikë, gjimnastikë. Dhe ngjitur me to janë edhe shtëpitë e të moshuarve, numri i të cilave në dhjetë vitet e fundit shtohet dhe shtohe. Aq sa njeriu e ka të vështirë t’i numërojë.
Bota ideale në Degerloch
Kjo është bota e shëndoshë e Degerloch-ut në të cilën jetoj tash më shumë se dhjetë vite dhe në të cilën sidomos në tre vitetet e fundit lëviz pothuajse çdo ditë- pa ikur aspak prej saj- pos ndonjë pushimi në Itali apo udhëtimi brenda në Gjermani. Kjo është bota e shëndoshë në pothuajse çdo lagje të jugut gjerman, por edhe veriut, perëndimit e edhe lindjes. Edhe ashtu Gjermania njihet gjithandej si një shtet me shtrirje të barabartë të standardit jetësor.
Botës së shëndoshë të Degerloch-ut me 16.351 banorë, të cilëve prej disa muajve u janë shtuar edhe 306 të porsardhur, që kanë mbërritur para disa muajsh janë pothuajse të padukshëm, sepse janë akomoduar në malet e rrethinave të kësaj lagjeje. Refugjatët. Për disa të mirëseardhur e për disa tjerë jo edhe aq.
Apo duhet përmendur përqindjen e ndarjes së votës së Degerloch-asve në zgjedhjet e fundit për lokale?
Një mrekulli do të ndodhë
Apo duhet që kjo gnadenlosigkeit (pa) mëshirë ndaj njerëzëve, që kanë nevojë për ndihmë, të përkthehet në frikë të shprehur në furra buke, barnatore, supermarkete, rrugë, kuti votimi? Apo të jetë politika, manipulimi me të, lufta kundër terrorit dhe ismalistëve të çmendur ajo që një popull dhe shoqëri ta hedhë në krahët e populistëve që duan vetëm racën e pastër? E tmerrshme ndarja e hartave të lagjeve, të qyteteve e fshatrave, shteteve e kontinenteve në “raca”. E padurueshme frika. Dhe i pafalshëm konfuzioni.
Duhen rrëzuar këto kufij lagjesh për këta njerëz që tashmë janë vendosur në këtë vend. Në periferitë e lagjeve tona në kontejnerë, shtëpi të moçme apo lagje të braktisura.
Nuk do të jetë e lehtë. Por më e lehtë është të fillohet të punohet. Do të ndodhë një çudi e madhe: ata do të ndjehen pjesë e kësaj shoqërie ashtu si secili prej nesh që ka ardhur në këtë vend pas Luftës së Dytë Botërore, gjatë rindërtimit të Gjermanisë, gjatë mrekullisë së “Made in Germany”, gjatë punës së bashkimit të Gjermanisë e rënies së perdes komuniste, gjatë luftërave të tmerrshme të ish-Jugosllavisë…Dhe tani gjatë pranverës së përgjakshme arabe dhe luftës së tmerrshme të Sirisë. Efektin e së cilës e ndien edhe Degerloch-u me 306 banorët e rinj në të!
Datë e ditë të njejta. Është vetëm moti ai i cili ka forcën ta bën trupin të ndjesh ndryshim temperaturash.
Lexoj një intervistë të një shkencëtari (gjerman) të shkencave të komunikimit. Thotë Oliver Quiring: Njerëzit gati përmbyten nga lajmet negative. Ekziston gjithmonë presioni për të prodhuar diçka të re, edhe te mediet. Ajo që përpara shprehej në takimet e përhershme në klube e pijetore tani thuhet në publik dhe jo vetëm thuhet, por depozitohet edhe si tekst. Këtu ndoshta i duhet kushtuar vëmendje faktit nëse lajmet vijnë nga burime serioze dhe të konsoliduara.
Si ajo puna e temperaturave.
Prandaj më së miri të kërkohet hija. Dhe me këtë edhe qetësia.