Vonë dhe krejt rastësisht ndaloj tek filmi më i ri i Werner Herzog: Queen of the Desert. E shoh dy herë. Katër orë të jetës për një jetë të një gruaje për të cilën dëgjoj për herë të parë, e shoh për herë të parë, lexoj për herë të parë. Gertrude Bell-in e luan Nicole Kidman dhe çdo gjë tjerër dihet. Përfshirë edhe kritikat jo edhe aq të mira, jo edhe aq të këndshme me të cilat e kaloj pasditen pasi e kam parë filmin.

S’i kuptoj ato kritika. Dhe s’i pranoj.

Sidomos s’e kuptoj që Herzog me këtë epos jep anën tjetër të Amazonës… Që ato pamje të shkretirave arabe janë pjesë e kosmosit të tij filmik i cili nuk i ngjet Fitzcarraldo-s me Klaus Kinski-t por që në fakt janë një dhe e vetmja gjë.

Të dyja fascinuese!