Was dein Feind nicht wissen soll, das sage deinem Freunde nicht.
Atë që armiku yt nuk duhet ta dijë, mos ia thuaj mikut tënd!
Arthur Schopenhauer
Was dein Feind nicht wissen soll, das sage deinem Freunde nicht.
Atë që armiku yt nuk duhet ta dijë, mos ia thuaj mikut tënd!
Arthur Schopenhauer
Njeriu duhet të ketë në të gjitha gjërat diçka që mbetet, diçka në rezervë: me këtë edhe ruhet rëndësia, thotë Schopenhaueri.
The rest is silence. (Hamlet, Shakespeare)
Dy ngjarje të cilat zor që lidhen me njëra-tjetrën por për këtë vërtetojnë absurdin e shpresave (të kota) që mund të jetë më mirë, do të bëhet më mirë.
Kamionin që në Nizza e nget një i çmendur dhe i cili në Promenadë vret dhjetëra njerëz të pafajshëm dhe armët në Turqi të cilat duan ta heqin Presidentin për ta bërë një tjetër janë vërtetimi më i mirë: njerëzimi kurrë nuk mëson.
Ruchloser Optimismus. (Schopenhauer)
Arthur Schopenhauer ka qenë ai i cili njëherë ka shkruar për punën e vlerësuesve anonimë. Ose rekomanduesve. Që i bie: kur një autor shkruan një libër a përkthen një Roman dhe këtë, pa folur për punimet shkencore, studimet, patentimet e çka jo tjetër… Dhe këtë, ja po i them punë a punim duhet ta vlerësojë dikush.
Dikushi vlerëson punën e dikushit.
Mes tyre është (zakoisht) botuesi, porositësi… Ai pra që e din dhe njeh personin edhe të autorit edhe të vlerësuesit/rekomanduesit.
Një situatë më tepër se e pakëndshme. Të jesh në lëkurën e njërit (autorit) apo tjetrit (vlerësuesit)? E tmerrshme. Duhet të jesh vetëm një budalla të pranosh të vlerësohesh apo të të vlerësojnë. Apo në zor të madh.
Aq në zor sa s’kam si të mos e thërras në ndihmë Schopenhauerin.
Të pranosh të të vlerësojnë anonimët dmth. të pranosh të qëndrosh para një Bordeli thotë mjeshtri i madh.
Që i bie as larg e më larg bordelit e as brenda tij.
Por para tij.