Udhëtimi me tren është udhëtimi i vërtetë.
Çdo paralele me makinë, avionin, autobus, qëndron por treni ka qetësinë dhe komoditetin që asnjë prej tjerave thjesht s’e ka.
Përtej shpejtësisë dhe shtrenjtisë!
Tag Archives: Tren
29 Mars
Janë ca fytyra të cilat në jetë i sheh njëherë në jetë. I vëzhgon ashtu. Në bistro. Në sheshe. Në rrugë. Në dyqan. Dhe diçka të bën të mendosh që atë njeri e ke parë dikund. Mendon dhe mendon dhe mendon. Lëshon flatrat e fantazisë gjithandej dhe megjithatë vjen tek përfundimi që s’e ke parë askund. Që të duket të jetë ashtu por jo, s’e ke parë askund. Megjithatë këtu nuk merr fund e tëra. Po aty vazhdon të mendosh. Dhe hamendesh se çfarë mund të bëjë me profesion. Është një si dëshirë e tërthortë që të vazhdosh hamendjen. Ta demantosh vetveten (që megjithatë) s’e njeh? Dhe e sheh si një kontrollues biletash në trena? Shitës në ndonjë dyqan të madh? Menaxher në ndonjë firmë private? Udhëheqës të ndonjë firme të vogël? Luleshitës në sheshe? Apo thjesht një i papunë i cili s’din si ta kalojë kohën ndryshe, pos, si edhe ti, të gjindet në atë vend dhe atë çast kur i bën të gjitha ato hamendje për të.
Nuk shkon shumë kohë dhe e sheh sërish. Aty ku më së paku e ke menduar. Të themi në pikën e shitjes së biletave të trenit. Dhe aty e mendon edhe njëherë. Çastin kur e ke parë për herë të parë. Hamendjet. Dhe ndjehesh i lehtësuar që me siguri e kishe parë edhe herë tjera por nuk kishe mundur ta gjeje. Dhe në çast e mbyll atë temë.
Derisa sërish, pas ca muajsh e sheh dikund tjetër. Ashtu papritmas. Të ulur e familjen e tij në Tren i cili çon larg, aq larg sa s’kanë si të mos jenë pushimet për të dhe të afërmit e tij.
Ky takim i tretë është pothuajse ai i zakonshmi. Normali. Sepse e din që tashmë është pothuajse e zakonshme ta shohësh në një tren që shkon për Parisin e largët. Ai me familjen për pushim. Ti me çantën tënde dhe herë pasigurinë e herë zbraztësinë të cilat as 10001 fytyrat e rrëfimet e tyre s’e përmbushin dot.
Nganjëherë në këtë jetë është më mirë të kesh fiksime veç një fytyre sesa bollëk prej mijëra njerëzish. Sepse një, edhe kur s’e njeh apo s’të flet me atë heshtje flet shumë më shumë sesa mijëra tjerët.
10 Shkurt
Mëngjes
Një kokëdhembje që kumbon sëmundjen dimërore. Atë gripin i cili nuk e pyet as fëmiun e as të riun. Ja që s’guxoj të rri shtrirë. Dita duhet të kapet. Sepse nuk janë shumë ku duhet të dal. Nuk guxoj të ndalem.
Nuk e mbaj mend kur jam ulur në një tramvaj në drejtimin e kundërt. Pikërisht këtë mëngjes kur në krejt ekranet e televizioneve në stacione njoftojnë për aksidentin/fatkeqësinë e trenit në Bavari. Dhjetë të vdekur.
Si këta njerëz të gjallë por ende të përgjumur në këtë tramvaj ku jam ulur në drejtim të kundërt. Vazhdoj ta ushtroj vëzhgimin. Dy ulëse përtej kam tre arabë. Nëna, e bija dhe i biri. Me shikime të hutuara por edhe kurioze drejt filimit të vagonit. S’kam si të mos e kthej kokën. Dhe shoh ata. Kontrolluesit e biletave.
Nuk kalon shumë kohë dhe përshëndesin.
“Mirëmëngjesi, biletat e udhëtimit ju lutem!”.
Nxjerri nga xhepi biletën dhe shikoj drejt nënës, së bijës dhe të birit. Secili ka në dorë biletën. Një ndjenjë ngadhënjimi shihet në sytë e tyre. Që janë pjesë normale e asaj bashkësie udhëtarësh këtë mëngjes në këtë tramvaj? Mbase. Një provim i kalauar në fillimet e fillimeve në një tokë e vend të huaj dmth. më shumë se… nuk më kujtohet se çfarë në këtë çast. Kalim barriere?
Pranë e kam një plakë që lexon një libër. Më mirë libër se gazetë në mëngjes. Shoh titullin. Në shqip do t’i biente diçka si “Vende të fshehta”. Mendoj për të huajt që më s’i shoh sepse duhet të zbres nga tramvaji. Afganas? Irakianë apo sirianë? Refugjatë po se po.
Dhe marr trenin.
Që të hyj në një ditë të gjatë. Me njëmijë e një fytyra dhe njëmijë e një rrëfime. Aspak përrallore. Shumë më tepër të frikshme.
Në kohën që jetojmë. Dhe kaq pak bashkëndjejmë. Sepse jemi pjesë e automatizmit të përditshmërisë ku edhe njeriu, prej ngado që ai vjen- luftëra a vuajtje, vuajtje të pafundme, shihet si punë. Si një punë që duhet kryer. Me dosje. Me numra. Me fate që vendosen në bazë të hartave të krizave që mediat dhe me këtë politika e vendosin të jetë prioritare.
Këtë mëngjes protestoj kundër lajmit. Ia ndaloj vetes të lexoj gazeta.
Apo të jetë gripi që troket në trup ai që luan me trurin kaq keq.
Treni fillon të lëvizë në binarët e tij të rregullt.
Nuk dua të mendoj për të vdekurit e djeshëm të aksidentit/fatkeqësisë. Ke mundur edhe ti të jesh një nga ata udhëtarë në ato male gjermanike me binarë gjarpërore.
Edhe ashtu prejse dij për veten treni është mjeti im i udhëtimit. Në bashkësi me njerëz të panjohur drejt Vendeve të Fshehta.
Dita është e gjatë dhe dua të bëhem pjesë e njëmijë e një fytyrave dhe njëmijë e një rrëfimeve.
Me apo pa kokëdhembje.
Mbrëmje e vonë
Njëmijë e një fytyra e tregime. Të trishta.
Aq të trishta saqë njeriu e ka zor të mendoj që do ta gjejë një shtrat të shtrihet dhe provojë të pushojë.
Cila është më e durueshme: ëndërra apo vdekja?
3 Shkurt
Është një nga ato ditët kur nuk dëshiron të shohësh as prapa por as përpara. Më së paku të ballafaqohesh me çastin, minutat dhe orët e kësaj dite.
Zbraztësi e pafundme. Lodhje fizike e cila të hedh nga një tren në tjetrin, nga një stacion tramvaji tek i tjetri.
Dhe nuk don, nuk mundesh të mendosh për asgjë.